Reneklode

Hoe het kwam dat we een boom geplant hebben voor mijn broer die zich 38 jaar geleden van het leven benam? Wat die Kätzchenweide in Duitsland, bij het huis waar het gezin waarvan ik uitmaak 62 jaar geleden uit vertrok, met mij doet? Het neemt meer woorden in dan de 500 waarin ik nu probeer te vertellen wat het mij gedaan heeft en doet. 38 jaar geleden. Ik dacht dat ik eroverheen was, maar een rouwproces mocht en kon er nooit zijn. Dit terwijl ik kapot was van de dood en de manier waarop mijn broer stierf. Een keer ging ik tegen een boom aanzitten en huilde mijn smart eruit. Echter, er scheen iets mis met je verdriet eruit te huilen zijn, terwijl er niets mis mee is. Er scheen iets mis te zijn om tegen een boom aan te zitten. Ik kreeg pillen te slikken die mijn broer ook slikte. Heftig! Heftig omdat ik zo vreselijk veel verdriet had. Doch, ik heb iets met bomen. Mijn broer ook. De jaren gingen voorbij. Over Frée werd nauwelijks gesproken. Soms met mijn moeder, die het ergste was overkomen wat een moeder kan overkomen. De dag kwam dat ik op Twitter op zoek was naar de account van Wereldbomen. Bomen die mogen blijven. Het was 7 september 2017, tussen mijn ouders geboortedagen in zag ik het als een teken dat ik las: Trees of Memory, boomplanten voor een dierbare die suïcide pleegde, Mario Dieringer en dat hij Duitser en homoseksueel ( net als mijn broer) was deed mijn onderbewustzijn openbreken. Alleen die woorden al brachten mij 62 jaar terug naar het dorpje Ittenbach in Duitsland waar mijn broer en ik gedurende drie jaren de meest grandioze magische kinderjaren beleefden. Kind zijn in vrijheid, veiligheid, ontdekkend en blij. Na schooltijd was de Natuur onze speeltuin, onze vriend en beschermer. Pas toen ik contact kreeg met Mario en een vriendin van vroeger uit dat dorpje kwam ik erachter dat de tuin, de omgeving en een vallei( ik noem het de Droomvallei) vooral die plek, er altijd is geweest ergens in mijn bewustzijn wanneer ik het moeilijk had. Voor Free weet ik het niet. Hij werd ‘ziek’ en Ittenbach verdween toen we het hek rond ons sombere huis in een voorstadje van Parijs doorliepen de avond van de dag dat wij Ittenbach hadden verlaten. We leefden ons leven. Het was pittig. Voor Free vooral. Als zeer Hooggevoelige was deze wereld moeilijk te behappen voor hem. We hebben gedaan wat in ons vermogen lag om hem te helpen. Heb mij lang schuldig gevoeld, doch het is onmogelijk om andermans leven zo te sturen dat er niets gebeurd. Leven is ook dat er narigheid gebeurt. Onmogelijk is het om controle te hebben over wie dan ook, of je zou diegene in een glazen kooi moeten zetten. Rust in Vrede, Licht en Liefde, lieve Free. Je as is destijds ik weet niet waar uitgestrooid. Cremeren was nog maar pas in. Samen met Thea heb ik dit jaar weer gereisd. Teruggaan was een vooruitgaan. Helend. We hebben een boom geplant daar waar je zo gelukkig was. Waar wij zo gelukkig waren. Moge de boom groeien en bloeien en onderdeel zijn van het Netwerk van zowel Trees of Memorys als het grote wereldwijde bomen netwerk. Levenskracht. Verbondenheid is. De mooie herinneringen overheersen nu de nare van het leven na Ittenbach. Rouwen over jou is minder, hoewel ik je nog steeds mis, Frée. De mooie herinneringen helpen mij ook om verder te helen. De Droomvallei helpt mij helen. Het zingende beechlein en de ziel van die plek die tot Free en mij spraken zijn weer aanwezig in mijn leven, het maakt niet uit of ik fysiek wel of niet in Ittenbach ben. Ik ben dankbaar voor de mooie drie jeugdjaren. Ze voeden mij weer. Dankbaar ben ik dat jij mijn broer was, Frée. Je bent er nog, net als alle andere dierbaren die niet meer fysiek zijn, op een andere manier. In mijn kamer staat een Takje van Frée’s Kätzchenweide in aarde van hier, aarde van Ittenbach en aarde van Wesseling van Bruno’s Baum die een grote Eik gaat worden. In de tuin staat de Kronkelwilg eveneens in aarde uit Ittenbach en Wesseling. Bomen verbinden elkaar. Bomen verbinden de achtergeblevenen waarbij de Trees of Memory een pad vol Levenskracht tot steun in moeilijke momenten maken. Ik wou dat ik op dit moment even fysiek Free’s Boom kon aanraken en in de Droomvallei ( die hetzelfde is gebleven) met hem kon zitten. In gedachten kan het. Free glimlacht terwijl ik mijn handen om mijn gemis vouw, accepteer, dankbaar ben voor wat nieuw kwam in mijn leven en verder ga. Stap voor stap voor stap. 🍀🌳💕🌳🍀