( my apologizes if its not the best English 😁) How to have the courage to go further in life when you lost a dear one through suïcide? I lost my Brother and a Friend and a Becoming friend, three people who commited suïcide. And in the past me also tried three times. Though my heart wanted to live. But... the fact that three dearones commited suïcide made me think that it all was my fault. ( and that there was something terrible wrong with me) Though ... That’s an impossibilty that it was my fault. You and me have done more than our best. We are only human. No super creatures who are able to change the lifes of others. I think and feel- now that I get older and more dearones passed over, that the most important thing in Life is, is to be friendly towards yourself. Really friendly. Being more and more my own best Friend has helped me in my life. And Yes I have Friends. Dear Friends. But the longest relationship on Earth we all have in our life is with ourselfes. So be good to yourself. Understand yourself. Understand your feelings. Cry with the rain. Feel empty with the Moon and rise and shine with the Sun. Accepting our feelings is healing. It is friendly. Every breath we take is a new breath. A new moment. We can choose. Letting go dearones is not forgetting them. How to forget someone we love? Moments come and go. Come and go. Like the tides of the sea. Accepting is a proces that takes time, years, and if we never rememberd dearones why would they have lived? There are moments that it goes well. There are moments that I feel so terrible blah and that everything seems dark. What use does it have to live further? It helps me to think that I am not the only one. It helps me to think that there are worse things, without that I bagatalise the losses and what I have been gone though my life. This year I learned to bath in gratitude. And yes also in all the losses. More than ever. Though more in gratitude. I motivate myself daily to write a gratitude countdown from 10-1 ( Thank you Calm app)It is healing for my heart and soul. And yes I know, I know there is so much to not be grateful for and all the people who allready passed over. Though we cant change that. Letting go is for me accepting my pain and make choices. The only thing we can change to make life bearable is to look with friendly eyes and an open heart to myself and the world in my surrounding. To listen to my heart and soul who wants not to mourn all the time. The heart wants to go for life force in stead of deathforce. The heart is lifeforce. The heart wants friendlyness. Kindness. Love. Peace, My heart was always searching for love and understanding elsewhere. My heart knows now that it can find it at home. In me. And Yes, its vulnurable. There are people doesnt understand my highsensitivity, like the people didnt understand my Brother. Though ... I understand myself now and I understand that lots and lots of people dont accept their own feelings. Aaa😢 Try it, the Gratitude countdown. It does something to your heart. And yes, the ego will say. I want to be happy, but ... Oké, if ego sais that. Just fine. Understand it. Its a struggle. But your own heart, your own life is worth fighting for . Is worth making choices for. But I knew over the years to listen, understand and diminish the voice of my inner critic that echoes from the past. It is not heartbreaking to condemn yourself, while you're in mourning? Others do though. Let's not kid ourselves. Lets look with friendly compassionate eyes to your self and others with an open heart. Yes, thats often still very difficult. But by the time I will pas over, I mightbe have learned it. Each house has or gets his own cross, no one excluded. Understanding that, is also understanding myself. Is also understanding your, mine ego. The ego that always says: I now though happy, but ... through which you can be overtaken by self-pity and your heart will even be more fed with grief. My ego can now also speak out a list , but I chose not to. I understand my grief. I understand my heart that no longer against that grief can So ... I do daily now my gratitude count down and it makes life really much more worth living. Yes, there are moments that it still is difficult, thats’s oké. Accept that we are human. Heartbeat 💕to heartbeat 💕greetings from me to you. And Yes ... I know, everyone does it on his own way. And that is just fine, mourning takes time. And when you are in Deep mourning than its not yet the time to be grateful? Give yourself the time. Its your way. I wish everyone a as happy, motivated possible 2019. And may it be possible that you give your heart, your lifeforce give a reason to live. That’s my wish, 🍀🌳💕🌳🍀

Hoe het kwam dat we een boom geplant hebben voor mijn broer die zich 38 jaar geleden van het leven benam? Wat die Kätzchenweide in Duitsland, bij het huis waar het gezin waarvan ik uitmaak 62 jaar geleden uit vertrok, met mij doet? Het neemt meer woorden in dan de 500 waarin ik nu probeer te vertellen wat het mij gedaan heeft en doet. 38 jaar geleden. Ik dacht dat ik eroverheen was, maar een rouwproces mocht en kon er nooit zijn. Dit terwijl ik kapot was van de dood en de manier waarop mijn broer stierf. Een keer ging ik tegen een boom aanzitten en huilde mijn smart eruit. Echter, er scheen iets mis met je verdriet eruit te huilen zijn, terwijl er niets mis mee is. Er scheen iets mis te zijn om tegen een boom aan te zitten. Ik kreeg pillen te slikken die mijn broer ook slikte. Heftig! Heftig omdat ik zo vreselijk veel verdriet had. Doch, ik heb iets met bomen. Mijn broer ook. De jaren gingen voorbij. Over Frée werd nauwelijks gesproken. Soms met mijn moeder, die het ergste was overkomen wat een moeder kan overkomen. De dag kwam dat ik op Twitter op zoek was naar de account van Wereldbomen. Bomen die mogen blijven. Het was 7 september 2017, tussen mijn ouders geboortedagen in zag ik het als een teken dat ik las: Trees of Memory, boomplanten voor een dierbare die suïcide pleegde, Mario Dieringer en dat hij Duitser en homoseksueel ( net als mijn broer) was deed mijn onderbewustzijn openbreken. Alleen die woorden al brachten mij 62 jaar terug naar het dorpje Ittenbach in Duitsland waar mijn broer en ik gedurende drie jaren de meest grandioze magische kinderjaren beleefden. Kind zijn in vrijheid, veiligheid, ontdekkend en blij. Na schooltijd was de Natuur onze speeltuin, onze vriend en beschermer. Pas toen ik contact kreeg met Mario en een vriendin van vroeger uit dat dorpje kwam ik erachter dat de tuin, de omgeving en een vallei( ik noem het de Droomvallei) vooral die plek, er altijd is geweest ergens in mijn bewustzijn wanneer ik het moeilijk had. Voor Free weet ik het niet. Hij werd ‘ziek’ en Ittenbach verdween toen we het hek rond ons sombere huis in een voorstadje van Parijs doorliepen de avond van de dag dat wij Ittenbach hadden verlaten. We leefden ons leven. Het was pittig. Voor Free vooral. Als zeer Hooggevoelige was deze wereld moeilijk te behappen voor hem. We hebben gedaan wat in ons vermogen lag om hem te helpen. Heb mij lang schuldig gevoeld, doch het is onmogelijk om andermans leven zo te sturen dat er niets gebeurd. Leven is ook dat er narigheid gebeurt. Onmogelijk is het om controle te hebben over wie dan ook, of je zou diegene in een glazen kooi moeten zetten. Rust in Vrede, Licht en Liefde, lieve Free. Je as is destijds ik weet niet waar uitgestrooid. Cremeren was nog maar pas in. Samen met Thea heb ik dit jaar weer gereisd. Teruggaan was een vooruitgaan. Helend. We hebben een boom geplant daar waar je zo gelukkig was. Waar wij zo gelukkig waren. Moge de boom groeien en bloeien en onderdeel zijn van het Netwerk van zowel Trees of Memorys als het grote wereldwijde bomen netwerk. Levenskracht. Verbondenheid is. De mooie herinneringen overheersen nu de nare van het leven na Ittenbach. Rouwen over jou is minder, hoewel ik je nog steeds mis, Frée. De mooie herinneringen helpen mij ook om verder te helen. De Droomvallei helpt mij helen. Het zingende beechlein en de ziel van die plek die tot Free en mij spraken zijn weer aanwezig in mijn leven, het maakt niet uit of ik fysiek wel of niet in Ittenbach ben. Ik ben dankbaar voor de mooie drie jeugdjaren. Ze voeden mij weer. Dankbaar ben ik dat jij mijn broer was, Frée. Je bent er nog, net als alle andere dierbaren die niet meer fysiek zijn, op een andere manier. In mijn kamer staat een Takje van Frée’s Kätzchenweide in aarde van hier, aarde van Ittenbach en aarde van Wesseling van Bruno’s Baum die een grote Eik gaat worden. In de tuin staat de Kronkelwilg eveneens in aarde uit Ittenbach en Wesseling. Bomen verbinden elkaar. Bomen verbinden de achtergeblevenen waarbij de Trees of Memory een pad vol Levenskracht tot steun in moeilijke momenten maken. Ik wou dat ik op dit moment even fysiek Free’s Boom kon aanraken en in de Droomvallei ( die hetzelfde is gebleven) met hem kon zitten. In gedachten kan het. Free glimlacht terwijl ik mijn handen om mijn gemis vouw, accepteer, dankbaar ben voor wat nieuw kwam in mijn leven en verder ga. Stap voor stap voor stap. 🍀🌳💕🌳🍀